پیشینه قلمزنی به زمان سکاها یا سیت‌ها نسبت داده می‌شود که نژاد آریایی داشتند. کاربرد فلز، به ویژه مس در ایران و خاور نزدیک به چند هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. قلم زنی عبارت است از تزیین و کندن نقوش بر روی اشیای فلزی به ویژه مس، طلا، نقره، برنج و یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم با ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی. قلمزنی یکی از رشته‌های هنرهای سنتی ایران است که در دسته‌بندی، در رده هنرهای صناعی و در گروه فلزکاری قرار دارد. تصویری که ملاحظه می فرمایید یکی از آثار زیبای قلم زنی استاد بزرگیان را نشان می دهد.
استاد اکبر بزرگیان از سن شش سالگی در کنار برادرانش در بازار اصفهان در کار ساخت لوازم و اشیاء مصرفی شرکت داشت وی در سن چهارده سالگی استادی ماهر در زمینه ساخت فلزات گوناگون شده و کار خود را تخصصی تر کرده و منحصراً کارهای زیرساخت اساتید بزرگ اصفهان را تهیه می کرد و بر اثر علاقه بیش از حد و استعداد سرشار خود در این رشته که دواتگری نامیده می شود هنر را به حد اعلای خود رساند، یعنی علاوه بر دواتگری به هنر قلمزنی نیز روی آورد و در این زمینه نیز استاد ماهری شد تا جایی که کارهای دواتگری و قلمزنی وی که همه به دست خودش انجام شده در موزه های ایران و خارج از کشور می درخشد وی در زمینه دواتگری و ساخت فلزات استاد بخصوصی نداشته ولی در رشته قلمزنی از استادانی چون استاد علاقه مندان و استاد دهنوی پیروی کرده و همانند استاد دهنوی در کارهایش گرایش زیادی به آثار دوره هخامنشی به ویژه تخت جمشید و نیز به آثار دوره ساسانی و سلجوقی دارد. ایشان متولد سال 1334 هجری شمسی هستند. کار وی از نظر اینکه در زمان کنونی و در زمانهای کهن استادی وجود نداشته که هم فلز را خود بسازد و هم قملزنی را کامل کند ارزش زیادی دارد.
