صنایع دستی نوعی کار است که در آن لوازم تزئینی و کاربردی تنها با استفاده از دست یا ابزار ساده ساخته می‌شود. معمولاً این کلمه به روشهای سنتی ساختن کالاها اطلاق می‌گردد. استادکاری مخصوص هر یک از این موارد مهم‌ترین ملاک است. پس از آنکه شهر اصفهان به پایتختی صفویان انتخاب شد هنرمندان و صنعتگران از اقصی نقاط ایران به این شهر روی آوردند و به تولید و عرضه محصولات مختلف پرداختند. یکی از این هنر‌ها قلمکــار است. در این هنر با استفــاده از قالبهای ویژه که هر یک نقـش و نگار زیبا و دلنشینی دارنــد نقش اندازی بــر روی پارچه صورت می‌گیرد. این هنر در عصر صفویه به اوج خود رسید. بدانگونه که در این دوره بیشتر لباسهای زنانه و مردانه از پارچه‌های قلمکار تهیه می‌شد. این پارچه‌ها در آن عهد شهرت فراوان داشتند. نقشهای قلمکار در ابتدا شامل نقوش سنتی ایران همانند اسلیمی و گلهای چند پر مجلسی می‌شد که از مینیاتور برگرفته می‌شد. اما در اواخر دوران قاجار با تحولی که در نقاشی آن زمان به وجود آمد عده‌ای بر آن شدند تا نقاشی‌های عامیانه و مردمی رایج آن روزگار را نیز وارد قلمکار کنند و به جای استفاده از نقشهای سنتی از نقوش مذهبی یا حماسی آن زمان در قلمکار استفاده کنند. بُته*جـِقّه یکی از نقشهای تزئینی ایرانی است. بته جقه نقشی است جذاب که در تاریخ هنرهای سنتی همیشه مورد توجه بوده و در تزیین انواع صنایع دستی به ویژه پارچه، قالی و گلیم، کاشی سفال، شال*بافی، نساجی، خاتم، تشعیر و زربافی در اندازه*ها و اشکال گوناگون سهم زیادی دارد.
