مؤسسه علمى ـ فرهنگى دار الحديث واقع در کشور ایران و شهر قم، در جهت ساماندهی احادیث و ترویج معارف حدیثی به عنوان نخستين مجموعه مستقل حديث پژوهى در جهان تشيّع، درباره حديث و مسائل مربوط به آن، فعاليت مى‏ کند. استان قم بعنوان پايتخت فرهنگي ایران اسلامی و ام القرای جهان تشيع، پیوسته مهد دانش و فضیلت و سرچشمه فیضان و معرفت بوده است که هزاران مرجع و عالم دینی و ده ها هزار کتاب درباره اسلام و معارف اسلامی در کارنامه شهر مقدس قم، بیانگر محوریت فرهنگی آن در مقام احیاگر مکتب تشیع است. این شهر مقدس با دارا بودن بیش از 1200 ناشر ملی و بین المللی در حوزه دین، بعد از استان تهران که جمعیت بسیار بیشتری نیز دارد، دومین مرکز مهم فرهنگ نشر کشور را به خود اختصاص داده است. نمونه ای از کاشی کاری این موسسه را در تصویر فوق ملاحظه می فرمایید که از معماری ناب اسلامی نشآت گرفته است.
منظور از هنر و معماری اسلامی، همان هنر و معماری سرزمین های خاورمیانه، آفریقای شمالی، هند شمالی، ایران و اسپانیا است که از آغاز قرن هفتم میلادی تحت حاکمیت مسلمانان قرار گرفتند. معماری در جهان اسلام یکی از بزرگترین جلوه‌های ظهور یک حقیقت هنری در کالبد مادی بشمار می‌رود. از لحاظ تاریخی معماری اولین هنری  بشمار می‌آید که توانست خود را با مفاهیم اسلامی سازگار نموده، از طرف مسلمانان مورد استقبال قرار گیرد. معماری اسلامی بعنوان یکی از موفق‌ترین شیوه‌های معماری در تاریخ معماری جهان قابل بازشناسی است. در یک نگاه جامع نگر می‌توان پیوستاری ارزشمند و پویا را در بناهای اسلامی باز شناسی کرد که موجب شده تمامی آنها در قالبی واحد با عنوان معماری اسلامی در کنار یکدیگر قرار گیرند. کاشی کاری زیرمجموعه ای از این معماری ناب اسلامی است که نمونه ای از آنرا در تصویر مشاهده می کنید که در موسسه دارالحدیث شهر قم واقع شده است.
هنر و صنعت کاشى‌کارى نيز همانند ديگر هنرهاى ايران در عهد اسلامي، داراى اعتبار و ارزش خاص خود است. سابقهٔ اين هنر، به گذشتهٔ بسيار دور باز مى‌گردد. طبق مدارک تاريخى هنرمندان ايراني، در اواخر هزاره دوم قبل از میلاد آشنا به ساخت خشت و آجرهاى لعابدار بوده و از آن براى تزئين بنا استفاده مى‌برده‌اند. در دوره اسلامى بتدريج هنر کاشى‌کارى همانند آجرکارى و گچ‌کارى با شيوه جديد آغاز شد و در تمام ادوار اسلامى کاربرد ويژه‌اى يافت. در ادوار اسلامى بناهاى بسيارى مانند مساجد، مدارس، مقابر، کاخ‌ها، حمام‌ها و حتى پل‌ها به انواع کاشى‌کارى مزين شده و از اواخر قرن چهارم هجرى به بعد کمتر بنايى يافت مى‌شود که با کاشى تزئين نشده باشد. انواع کاشى عبارتند از کاشى يک رنگ، کاشى معرق، کاشى هفت رنگ و کاشى طلايى.