هنر قلم زنی عبارت است از تزیین و کندن نقوش بر روی اشیای فلزی به ویژه مس، طلا، نقره، برنج و یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم با ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی. قلمزنی یکی از رشته‌های هنرهای سنتی ایران است که در دسته‌بندی، در رده هنرهای صناعی و در گروه فلزکاری قرار دارد. دو سبک اصلی در قلمزنی ایران مطرح است که عبارتند از سبک تبریز و سبک اصفهان. در سبک تبریز برای حرکت قلم و انجام قلمزنی از حرکت و فشار مچ دست استفاده می‌شود و در سبک اصفهان از ضربات چکش. به همن سبب قلم تبریز صاف و کم عمق است ولی قلم اصفهان عمیق‌تر می‌باشد. قلم زنی در اصفهان نیز در دو سبک مجزا می‌باشد که به نام‌های قلم ریز و فلم زنی برجسته شهرت دارد. قلم زنی برجسته دارای برجستگی‌های عمیقتری می‌باشد و حالتی سه بعدی را ایجاد می‌نماید. این گونه از قلم زنی در ساخت ضریح امامان شیعه استفاده می‌گردد. تصویر فوق یکی از آثار زیبای قلم زنی استاد بزرگیان است.
استاد بزرگ، اکبر بزرگیان در سال 1334 هجری شمسی در شهر اصفهان زاده شد و از سن شش سالگی در کنار برادرانش در بازار اصفهان در کار ساخت لوازم و اشیاء مصرفی شرکت داشت وی در سن چهارده سالگی استادی ماهر در زمینه ساخت فلزات گوناگون شده و کار خود را تخصصی تر کرده و منحصراً کارهای زیرساخت اساتید بزرگ اصفهان را تهیه می کرد و بر اثر علاقه بیش از حد و استعداد سرشار خود در این رشته که دواتگری نامیده می شود هنر را به حد اعلای خود رساند یعنی علاوه بر دواتگری به هنر قلمزنی نیز روی آورد و در این زمینه نیز استاد ماهری شد تا جایی که کارهای دواتگری و قلمزنی وی که همه به دست خودش انجام شده در موزه های ایران و خارج از کشور می درخشد وی در زمینه دواتگری و ساخت فلزات استاد بخصوصی نداشته ولی در رشته قلمزنی از استادانی چون استاد علاقه مندان و استاد دهنوی پیروی کرده و همانند استاد دهنوی در کارهایش گرایش زیادی به آثار دوره هخامنشی به ویژه تخت جمشید و نیز به آثار دوره ساسانی و سلجوقی دارد. کار وی از نظر اینکه در زمان کنونی و در زمانهای کهن استادی وجود نداشته که هم فلز را خود بسازد و هم قملزنی را کامل کند ارزش زیادی دارد. استاد بزرگیان آثار خود را در چندین نمایشگاه داخلی و خارجی به نمایش گذاشته است.
