خردنگارگری (یا مینیاتور با ریشهٔ لاتین minium/خاک سرخ، سرب قرمز)، به تصویری از تاریخ باستان یا دست نویس آراستهای قرون وسطی گفته می‌شود؛ نمونه‌ای ساده که برای تزئین کتاب‌ها در آن دوران با کمک رنگ دانه‌های گرم تهیه می‌شد. به طور کلی از اوایل سده‌های میانه تا ورود به مرحله دوم دورهٔ جدیدی آغاز کنندهٔ ریشه‌شناسی موشکافانه برای شناخت مفهوم کلی و رهایی از سردرگمی به وجود آمد و نتیجهٔ آن استفاده از این سبک در تصویرسازی‌های کوچک و مینیاتور چهره شد، هر چند که از زمان‌های دورتر نیز استفاده‌های کم و جزئی می‌شد. جدا از عقاید سنتی غرب و بیزانس، این سبک و سنت در بین گروه‌هایی از آسیا دیده شده که معمولاً گویای شواهدی در طبیعت و مناظر می‌باشد، و از آن می‌توان به تک برگه‌های به جا مانده در کتابچه‌ها و مجموعه‌های کهن اشاره کرد و این موضوع با طرح‌های آبرنگ غربی فرق دارد و قابل بحث می‌باشد. از این نمونه‌های آسیایی می‌توان به نگارگری ایرانی، نگارگری مغولی، نگارگری عثمانی و دیگر شاخه‌های نگارگری هندی اشاره کرد. ظفرنامه تیموری کتابی است مدیحه سرایانه نوشته شرف‌الدین علی یزدی که در مورد زندگی‌نامه و نبردهای امیر تیمور گورکانی است. چند نسخه خطی از کتاب باقی‌مانده‌است. یکی از نسخه‌ها در موزه آثار ترک و اسلام استانبول نگهداری می‌شود. نسخه دیگری از کتاب به دست سلطان محمدنور موجود است که در کتابخانه کاخ گلستان تهران محفوظ است. این نسخه مربوط به سال ۹۳۵ هجری قمری (۱۵۲۹ میلادی) می‌باشد. که این آثار توسط هنرمندان به سبک مینیاتور نقاشی شده است. شاهکار مینیاتور فارسی برگرفته شده از کتاب ظفرنامه.