مینیاتور به معنی طبیعت کوچک و ظریف است و در نیمه اول قرن اخیر و حدوداً از دورة قاجاریان وارد زبان فارسی شده، اصولاً به هر نوع پدیدة هنری ظریف (به هر شیوه‌ای که ساخته شده باشد) اطلاق می‌شود و در ایران، برای شناسایی نوعی نقاشی که دارای سابقه و قدمتی بسیار طولانی است به کار می‌رود . این هنر که به اعتقاد اکثر محققان در ایران تولد یافته ، بعد به چین راه برده و از دوره مغول‌ها به صورتی تقریباً کامل‌تر به ایران برگشته و هنرمندانِ ایرانی ،تلاش بی شائبه‌ای را صرف تکمیل و توسعه آن کرده‌اند. در فرهنگ بریتانیكا علاوه بر شرح كوتاهی دربارهٔ معنی مینیاتور ، این هنر به قرون وسطی نسبت داده شده و در آن قرون از طرف زینت دهندگان كتب خطی به كار می رفت . در قرون وسطی مینیاتور در كتب خطی به كار گرفته می شد و هر كتاب خطی مینیاتوری قدیمی را در بر داشت. کتاب ظفرنامه بنا به خواست و دستور مستقیم تیمور نگارش یافته است. لذا امتیاز و ویژگی خاص کتاب ظفرنامه ، ( بر خلاف کتاب هایی که وقایع مربوط به تیمور با داستان ها و افسانه ها در آمیخته شده ) ،در این است که مولف آن فی الواقع در متن حکومت تیموری حضور داشته و مشااهدات عینی خود را نگاشته است.
به تصحیح استاد ملک الشعرای بهار « ظفرنامه » قدیمی ترین تاریخی است که در باره زندگی و فتوحات تیمور نوشته شده است و مولانا نظام الدین شامی ،قدیمی ترین مورخ عصر تیموری است، تا آن جا که تمام جنایات و خونریزىهاى چنگیز و تیمور و ظلم و ستم جباران را که در حق مردم بىگناه مرتکب شده بودند، به خوبى به تصویر مى کشد. شاهکار مینیاتور فارسی، ظفرنامه.
