خوشنویسی ایرانی بخشی از خوشنویسی اسلامی است که در ایران و سرزمین‌های وابسته یا تحت نفوذ او همچون کشورهای آسیای میانه، افغانستان و شبه قاره هند به تدریج حول محور فرهنگ ایرانی شکل گرفت. در حالی که عمدهٔ تبدیل نگارش معمولی کلمات به خوشنویسی هنرمندانه در جهان اسلام، به‌عهده ایرانیان بوده‌است، رفته رفته ایرانیان سبک و شیوه‌هایی مختص به خود را در خوشنویسی ابداع کردند. هرچند این شیوه‌ها و قلم‌های ابداعی در سایر کشورهای اسلامی هم طرفدارانی دارد اما بیشتر مربوط به ایران و کشورهای تحت نفوذ آن همچون کشورهای آسیای میانه، افغانستان، پاکستان و هند می‌باشد. اصفهان از دیرباز قطب فرهنگ و هنر ایران اسلامی بوده است و بزرگ‏مردان این خطه همانند خورشیدی، آسمان این مرز و بوم را روشن نموده‏اند. در این بین وجود دانشمند ارجمند، خطیب توانا و محقق گرانسنگ جناب استاد صدرالحسنی ـ حفظه اللّه تعالی ـ علاقمندان به هنر مقدس خوشنویسی را همچون چشمه‏ای زلال سیراب می‏كند. وی سال‏ها در مورد خطوط گذشتگان تحقیق و تفحص نموده است شناختی عمیق از اساتید این هنر داشته و با آثار خوشنویسانی كه عصاره وجودشان را بر روی كاغذ به دیدگان زیبابینان هدیه كرده‏اند آشنایی كامل دارد. استاد صدر الحسنی از نادر افرادی است كه با صرف وقت فراوان و مقایسه خطوط خوشنویسان گذشته اشراف كامل نسبت به سبك و شیوه استادان سلف داشته و در شناسایی خط آنها صاحب‏نظر می‏باشد. معظّم له در نوشتن خط نستعلیق استاد بوده و آثار ایشان از ملاحت و گیرایی خاصی برخورداراست كه بیشتر به‏صورت سیاه‏مشق برروی صفحه‏جلوه‏گری می‏كند. ایشان با وجود كهولت سنّ هنوز با خط و خطاطی الفتی دیرینه دارند. یادآور می‏شود استاد با دستگاه‏های موسیقی و علم آواز نیز آشنایی دارند