استاد مهدی علمداری متولد سال 1326 شهر اصفهان است.پدرش باغبان بود و او قلمزنی را به اتفاق برادرانش نزد دایی خود( سید محمد قلمی زاده ) فرا گرفت. پدرش را در نوجوانی از دست داد و به تحصیلات خود تا سیکل ادامه داد و همزمان فراگیری قلمزنی را نزد دایی و نزد استادکاران بازار فرا گرفت او به شیوه استاد و شاگردی مهارت قلمزنی را هرچه بیشتر کسب کرد. از سن 20 سالگی به صورت مستقل به حرفه قلمزنی پرداخت و همزمان نیز به آموزش شاگردان زیادی پرداخت و درهمین زمانها بود که به جنبه هنری کارهایش بیشتر فکر کرد و به ایجاد نمونه های هنری پرداخت. علاوه برقلمزنی به طراحی و مینیاتور سازی پرداخت و تابلوهای زیادی به سبک مینیاتور با رنگ و روغن ساخت. در تصویر نمونه ای از هنر قلم زنی ایشان را روی کشکول برنجی مشاهده می فرمایید.
پیشینه قلم‌زنی به زمان سکاها یا سیت‌ها نسبت داده می‌شود که نژاد آریایی داشتند. کاربرد فلز، به ویژه مس در ایران و خاور نزدیک به چند هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. قلم‌های این هنر متنوع هستند و نام‌های خاص خود را دارند مانند قلم سایه و قلم نیم‌بر. پس از ایجاد نقش‌ها، قیر را جدا می‌کنند و روی شیارها گرده زغال می‌ریزند و روی ظرف را با روغن جلای سیاه می‌پوشانند. به این ترتیب نقش‌های قلم‌زده شده به شکل خط‌هایی تیره و مشخص دیده می‌شود. دو سبک اصلی در قلمزنی ایران مطرح است که عبارتند از سبک تبریز و سبک اصفهان. در سبک تبریز برای حرکت قلم و انجام قلمزنی از حرکت و فشار مچ دست استفاده می‌شود و در سبک اصفهان از ضربات چکش. به همن سبب قلم تبریز صاف و کم عمق است ولی قلم اصفهان عمیق‌تر می‌باشد. قلم زنی در اصفهان نیز در دو سبک مجزا می‌باشد که به نام‌های قلم ریز و فلم زنی برجسته شهرت دارد. قلم زنی برجسته دارای برجستگی‌های عمیقتری می‌باشد و حالتی سه بعدی را ایجاد می‌نماید. این گونه از قلم زنی در ساخت ضریح امامان شیعه استفاده می‌گردد.