طبق مدارک تاريخى هنرمندان ايراني، در اواخر هزاره دوم قبل از میلاد آشنا به ساخت خشت و آجرهاى لعابدار بوده و از آن براى تزئين بنا استفاده مى‌برده‌اند. در دوره اسلامى بتدريج هنر کاشى‌کارى همانند آجرکارى و گچ‌کارى با شيوه جديد آغاز شد و در تمام ادوار اسلامى کاربرد ويژه‌اى يافت. در ادوار اسلامى بناهاى بسيارى مانند مساجد، مدارس، مقابر، کاخ‌ها، حمام‌ها و حتى پل‌ها به انواع کاشى‌کارى مزين شده و از اواخر قرن چهارم هجرى به بعد کمتر بنايى يافت مى‌شود که با کاشى تزئين نشده باشد. انواع کاشى عبارتند از کاشى يک رنگ، کاشى معرق، کاشى هفت رنگ، کاشى طلايى. کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوه اساسی و بنیادی در تزئینات ساختمان‌های آبده یی و ساختمان‌های عادی می‌باشد. استفاده از این شیوه در معماری اسلامی بسیار رایج است و طرح‌های جالب، جلو رشد و کشف تزئینات خشتی و گچی را گرفت و همه علاقمند تزئینات با کاشی شدند. نمونه ای از این هنر اسلامی را در مجموعۀ علمی فرهنگی دارالحدیث شهر قم در ایران ملاحظه می فرمایید.
دارالحدیث، مؤسسه ای است که اساس کارش تحقیقات پیرامون احادیث می باشد و در همه جنبه های آن از رجال و صحت و سقم سند تا متن و درایت و استفاده های علمی از آن، همچنین نحوه کاربرد و رد و اثبات احادیث صحیح و غیرصحیح فعالیت می شود . دارالحدیث براین اساس به وجود آمد تا تمامی این تحقیقات را جهت داده و مستمر سازد. همانطور که ملاحظه می فرمایید در معماری این ساختمان از معماری اسلامی و کاشی کاری استفاده شده است.
