یکی از هنرهای زیبا و برجسته ایرانی که در جهان نیز شهرت دارد، هنر نساجی قالی است. نساجی عبارتست از ریسندگی یا بافندگی که یک هنر بافتی است و در آن برای تولید پارچه، دو مجموعهٔ مجزا از نخ‌ها و رشته‌ها که تار و پود نامیده می‌شوند، در هم بافته می شوند. رشته‌های تار در قطعهٔ پارچه به صورت طولی، و رشته‌های پود در عرض از این سو به آن سو می‌روند. دانش نساجی در مورد الیاف و نخ‌های کاربردی در صنایع نساجی، پارچه‌های بافته‌شده، منسوجات بی‌بافت، پوشاک، کاربردهای نساجی در سایر صنایع، روش‌های تولیدی و کنترل کیفی مرتبط، به تحقیق می‌پردازد.
نساجی سنتی فراورده هایی است که با کمک دستگاه های ساده بافندگی از نوع دو وردی، چهار وردی، هشت وردی تا ژاکاردی دستی تولید میشود. زری، مخمل، ترمه، دارایی، جاجیم و نظایر آن در زمره نساجی سنتی ایران قرار دارند. وسایلی که متعلق به ۶۰۰۰ سال پیش در ایران است گواه خوبی است بر اینکه مردم آن زمان از فن ریسندگی و تبدیل پشم به نخ آگاه بوده‌اند. نخستین نشانه‌ای که از وجود پارچه منسوخ در ایران موجود است متعلق به ۴۰۰۰ سال ق. م است که در شوش بدست آمده است. در ۲۵۰۰ تا ۲۷۰۰ سال ق. م بافندگی بطور کامل و ظریفتر معمول شد. نمونه ای زیبا از نساجی را میتوان در قالیچه های فارسی مشاهده نمود که در تصویر بالا دیده میشود.
