خردنگارگری (یا مینیاتور با ریشهٔ لاتین minium/خاک سرخ، سرب قرمز)، به تصویری از تاریخ باستان یا دست نویس آراستهای قرون وسطی گفته میشود؛ نمونهای ساده که برای تزئین کتابها در آن دوران با کمک رنگ دانههای گرم تهیه میشد. به طور کلی از اوایل سدههای میانه تا ورود به مرحله دوم دورهٔ جدیدی آغاز کنندهٔ ریشهشناسی موشکافانه برای شناخت مفهوم کلی و رهایی از سردرگمی به وجود آمد و نتیجهٔ آن استفاده از این سبک در تصویرسازیهای کوچک و مینیاتور چهره شد، هر چند که از زمانهای دورتر نیز استفادههای کم و جزئی میشد. جدا از عقاید سنتی غرب و بیزانس، این سبک و سنت در بین گروههایی از آسیا دیده شده که معمولاً گویای شواهدی در طبیعت و مناظر میباشد، و از آن میتوان به تک برگههای به جا مانده در کتابچهها و مجموعههای کهن اشاره کرد و این موضوع با طرحهای آبرنگ غربی فرق دارد و قابل بحث میباشد. از این نمونههای آسیایی میتوان به نگارگری ایرانی، نگارگری مغولی، نگارگری عثمانی و دیگر شاخههای نگارگری هندی اشاره کرد. حسین بهزاد (۱۲۷۳ - ۲۱ مهر ۱۳۴۷) نقاش ایرانی بود. شیوه مینیاتور قبل از او همان شیوه رایج مغولی بود به طوری که حتی آداب و رسوم مغولی در آنها به چشم میخورد؛ شکلها شبیه هم و یکنواخت بود. او این شیوه را عوض کرد و شکلهای ایرانی را وارد مینیاتور کرد. خود او در این باره چنین می گوید: «مطالعه من در سبکهای مختلف نقاشی ایرانی و خارجی بدین منظور بود که سبکی بوجود بیاورم که ایرانی باشد و ضمناً با هنر امروز تطبیق کند. شیوه نقاشی مینیاتور که بصورت تقلید غلط و ناپسندی درآمده بود رفته رفته از بین میرفت، من کوشش داشتم سبکی بوجود آورم تا این هنر ملی فراموش نشود». شاهکار مینیاتور فارسی (سعدی) اثر استاد حسبن بهزاد.
هنر اسلامی - شاهکار مینیاتور فارسی - استاد حسین بهزاد - سعدی ، سال 1958