صنایع دستی نوعی کار است که در آن لوازم تزئینی و کاربردی تنها با استفاده از دست یا ابزار ساده ساخته می‌شود. معمولاً این کلمه به روشهای سنتی ساختن کالاها اطلاق می‌گردد. استادکاری مخصوص هر یک از این موارد مهم‌ترین ملاک است. چنین چیزهایی اغلب از لحاظ فرهنگی و یا مذهبی فوق العاده هستند. لوازمی که بصورت تولید انبوه و یا با ماشین آلات مختلف ساخته می‌شوند جزء صنایع دستی نیستند. قلم زنی یکی از هنرهایی است که جزء صنایع دستی محسوب می شود.
قلم زنی عبارت است از تزیین و کندن نقوش بر روی اشیای فلزی به ویژه مس، طلا، نقره، برنج و یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم با ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی. آثار زیبا و منحصر بفردی که نه فقط گواه مهارت، نگرش معنویی و صفای باطنی هنرمندان خلاقشان اند، بلکه بیانگر پیشینه و میراث چند هزار ساله ی آنهاست. آثار قلم زنی های هنرمندان ایرانی؛ چه آن ها که پیش از هخامنشیان قلم خورده اند و چه آثار امروز، همواره زینت بخش موزه های جهان بوده و هستند. دو سبک اصلی در قلمزنی ایران مطرح است که عبارتند از سبک تبریز و سبک اصفهان. در سبک تبریز برای حرکت قلم و انجام قلمزنی از حرکت و فشار مچ دست استفاده می‌شود و در سبک اصفهان از ضربات چکش. به همین سبب قلم تبریز صاف و کم عمق است ولی قلم اصفهان عمیق‌تر می‌باشد. قلم زنی در اصفهان نیز در دو سبک مجزا می‌باشد که به نام‌های قلم ریز و فلم زنی برجسته شهرت دارد. قلم زنی برجسته دارای برجستگی‌های عمیقتری می‌باشد و حالتی سه بعدی را ایجاد می‌نماید. این گونه از قلم زنی در ساخت ضریح امامان شیعه استفاده می‌گردد. پیشینه قلمزنی به زمان سکاها یا سیت‌ها نسبت داده می‌شود که نژاد آریایی داشتند. کاربرد فلز، به ویژه مس در ایران و خاور نزدیک به چند هزار سال پیش از میلاد می‌رسد.
