مینیاتور به معنی طبیعت کوچک و ظریف است و در نیمه اول قرن اخیر و حدوداً از دورة قاجاریان وارد زبان فارسی شده، اصولاً به هر نوع پدیدة هنری ظریف (به هر شیوه‌ای که ساخته شده باشد) اطلاق می‌شود و در ایران، برای شناسایی نوعی نقاشی که دارای سابقه و قدمتی بسیار طولانی است به کار می‌رود . این هنر که به اعتقاد اکثر محققان در ایران تولد یافته ، بعد به چین راه برده و از دوره مغول‌ها به صورتی تقریباً کامل‌تر به ایران برگشته و هنرمندانِ ایرانی ،تلاش بی شائبه‌ای را صرف تکمیل و توسعه آن کرده‌اند. در فرهنگ بریتانیكا علاوه بر شرح كوتاهی دربارهٔ معنی مینیاتور ، این هنر به قرون وسطی نسبت داده شده و در آن قرون از طرف زینت دهندگان كتب خطی به كار می رفت . در قرون وسطی مینیاتور در كتب خطی به كار گرفته می شد و هر كتاب خطی مینیاتوری قدیمی را در بر داشت. ظفرنامه تیموری کتابی است مدیحه سرایانه نوشته شرف‌الدین علی یزدی که در مورد زندگی‌نامه و نبردهای امیر تیمور گورکانی است. چند نسخه خطی از کتاب باقی‌مانده‌است. یکی از نسخه‌ها در موزه آثار ترک و اسلام استانبول نگهداری می‌شود. نسخه دیگری از کتاب به دست سلطان محمدنور موجود است که در کتابخانه کاخ گلستان تهران محفوظ است. این نسخه مربوط به سال ۹۳۵ هجری قمری (۱۵۲۹ میلادی) می‌باشد. که این آثار توسط هنرمندان به سبک مینیاتور نقاشی شده است. شاهکار مینیاتور فارسی، ظفرنامه.
