خردنگارگری (یا مینیاتور با ریشهٔ لاتین minium/خاک سرخ، سرب قرمز)، به تصویری از تاریخ باستان یا دست نویس آراستهای قرون وسطی گفته می‌شود؛ نمونه‌ای ساده که برای تزئین کتاب‌ها در آن دوران با کمک رنگ دانه‌های گرم تهیه می‌شد. به طور کلی از اوایل سده‌های میانه تا ورود به مرحله دوم دورهٔ جدیدی آغاز کنندهٔ ریشه‌شناسی موشکافانه برای شناخت مفهوم کلی و رهایی از سردرگمی به وجود آمد و نتیجهٔ آن استفاده از این سبک در تصویرسازی‌های کوچک و مینیاتور چهره شد، هر چند که از زمان‌های دورتر نیز استفاده‌های کم و جزئی می‌شد. جدا از عقاید سنتی غرب و بیزانس، این سبک و سنت در بین گروه‌هایی از آسیا دیده شده که معمولاً گویای شواهدی در طبیعت و مناظر می‌باشد، و از آن می‌توان به تک برگه‌های به جا مانده در کتابچه‌ها و مجموعه‌های کهن اشاره کرد و این موضوع با طرح‌های آبرنگ غربی فرق دارد و قابل بحث می‌باشد. از این نمونه‌های آسیایی می‌توان به نگارگری ایرانی، نگارگری مغولی، نگارگری عثمانی و دیگر شاخه‌های نگارگری هندی اشاره کرد. کتاب ظفرنامه بنا به خواست و دستور مستقیم تیمور نگارش یافته است. لذا امتیاز و ویژگی خاص کتاب ظفرنامه ، ( بر خلاف کتاب هایی که وقایع مربوط به تیمور با داستان ها و افسانه ها در آمیخته شده ) ،در این است که مولف آن فی الواقع در متن حکومت تیموری حضور داشته و مشااهدات عینی خود را نگاشته است. 

به تصحیح استاد ملک الشعرای بهار « ظفرنامه » قدیمی ترین تاریخی است که در باره زندگی و فتوحات تیمور نوشته شده است و مولانا نظام الدین شامی ،قدیمی ترین مورخ عصر تیموری است، تا آن جا که تمام جنایات و خونریزى‏هاى چنگیز و تیمور و ظلم و ستم جباران را که در حق مردم بى‏ گناه مرتکب شده بودند، به خوبى به تصویر مى‏ کشد.  که این آثار توسط هنرمندان به سبک مینیاتور نقاشی شده است. شاهکار مینیاتور فارسی برگرفته شده از کتاب ظفرنامه.