حرم علی بن‌ابی‌طالب، آرامگاه امام اول شیعیان در شهر نجف عراق قرار دارد. علی بن ابی‌طالب در سال ۴۰ قمری به دست عبدالرحمن بن ملجم مرادی کشته شد. و در پشت کوفه دفن گردید که بر اساس وصیت خود وی قبر او مخفی نگه داشته شد و قرن دوم هجری، در عصر هارون الرشید، محل قبر علنی شد. به عقیده شیعیان، آدم و نوح هم در کنار علی بن ابی‌طالب دفن شده‌اند همچنین جمع فراوانی از عالمان بزرگ شیعه در این حرم مدفون‌اند. نخستين بقعه و بنايي كه برفراز قبر امام علي(عليه السلام) استوار شد در دوران خلافت هارون الرشيد به سال 165 هجري بود. او، كه به زيارت مرقد آن امام مشرف شد و معجزه هايي از اين مكان ديد،11 ضريحي از سنگ سفيد براي قبر ساخت و بنايي از آجر سفيد و گنبدي از گل سرخ بر فراز آن استوار كرد و ديواري با چهار درب در جوار آن بنا نهاد. از آن به بعد، در اطراف مرقد خانه هايي ساخته شد. نجف توسعه پيدا كرد و شيعيان و علويان دسته دسته در جوار آن ساكن شدند. متوكل عباسي، به سبب عنادي كه با اهل بيت داشت، قبر امام علي(عليه السلام) را چون قبر امام حسن(عليه السلام) ويران كرد. چندي بعد، محمد بن زيد از پادشاهان شيعي طبرستان، معروف به داعي، در 287 ق عمارتي با شكوه بر مرقد مطهر بنا كرد كه صحن آن هفتاد حجره و طاق داشت درشاه افشار در 1156 ق دستور داد كاشي هاي گنبد و گل دسته ها را بردارند و به جاي آن از خشت هاي طلايي استفاده كنند. كه تاريخ طلا كاري آن برروي گنبد ثبت شد. وي ثروت زيادي براي تعميرات آستان مقدس وقف كرد. او هم چنين در تزيين حرم و كاشي كاري صحن كوشش بسياري كرد. ايوان العلماء از آثار زمان اوست. در سال 1370 ق سيد احمد مصطفوي كاشي هاي حرم را بازسازي كرد. او شيشه هاي رنگي حرم را، كه در 1240ق زمان نادر در حرم كار گذاشته شده و روي آن ها با آيه هايي از قرآن مزين بود، از جا كند و شيشه هاي بسيار زيبايي به جاي آن نصب كرد. سنگ هاي حرم و ديوارها را برداشت و سنگ هاي گران قيمت جاي آن گذاشت. در سال هاي اخير هزينه فراواني براي بازسازي، نوسازي، آينه كاري و طلا كاري حرم مطهر از سوي نيكوكاران و ثروتمندان شيعه صرف شده است.