قلم زنی عبارت است از تزیین و کندن نقوش بر روی اشیای فلزی به ویژه مس، طلا، نقره، برنج و یا به عبارت دیگر ایجاد خطوط و نقوش به وسیله قلم با ضربه چکش و بر روی اجسام فلزی. دو سبک اصلی در قلمزنی ایران مطرح است که عبارتند از سبک تبریز و سبک اصفهان. در سبک تبریز برای حرکت قلم و انجام قلمزنی از حرکت و فشار مچ دست استفاده می‌شود و در سبک اصفهان از ضربات چکش. به همن سبب قلم تبریز صاف و کم عمق است ولی قلم اصفهان عمیق‌تر می‌باشد. قلم زنی در اصفهان نیز در دو سبک مجزا می‌باشد که به نام‌های قلم ریز و فلم زنی برجسته شهرت دارد. قلم زنی برجسته دارای برجستگی‌های عمیقتری می‌باشد و حالتی سه بعدی را ایجاد می‌نماید. این گونه از قلم زنی در ساخت ضریح امامان شیعه استفاده می‌گردد. پیشینه قلمزنی به زمان سکاها یا سیت‌ها نسبت داده می‌شود که نژاد آریایی داشتند. کاربرد فلز، به ویژه مس در ایران و خاور نزدیک به چند هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. استاد رجبعلی راعی یکی از هنرمندان معاصر ایرانی در هنر قلم زنی است.
یکی از پایه گذاران شیوه قلمزنی نقش برجسته، درسال 1326هجری شمسی درماه رجب در شهر دهق واقع در نزدیکی شمال غرب نجف آباد چشم به جهان گشود.او درکودکی سایه مهر پدر راازدست داد و در سنین جوانی نزد استاد فرزانه مهندس اسماعیل ارژنگ هنر قلمزنی را فراگرفت و این خود موجب تحولی عظیم در زندگی استاد شد. استاد رجبعلی راعی قلمزنی نقش برجسته راخود ابداع کرده و شاگردان زیادی نیز در این زمینه آموزش داده است. استاد رجبعلی راعی در سال 1347 در سن 21 سالگی ازدواج نمود و صاحب چهارفرزند پسر شد که انها نیز علاوه بر تحصیلات عالی در هنر از قلمزنی نیز بی بهره نبوده اند.این خانواده هنرمند مادری فداکار و فهیم دارندکه خود استاد راعی،عمده موفقیت های چشمگیر و تربیت فرزندان شایسته را مرهون زحمات و همت والای همسر خویش می داند.استاد راعی پس از کار و فعالیت نزدیک به دو دهه در رشته قلمزنی نقش بر جسته در تهران به زادگاه خویش دهق بازگشت.
